Wówczas zamiast buntu i zachowań agresywnych może nastąpić przekierowanie źródła frustracji na samego siebie. Pojawia się autoagresja, poczucie winy, samookaleczenia, nieśmiałość, zamknięcie się w sobie, cynizm i ignorancja. Dzieci krzywdzone często wyrządzają krzywdę innym. Jest to odwet za smutne dzieciństwo. Działanie lub zaniechanie działania, które narusza dobra i prawa drugiej osoby. Osoba wobec której stosowane jest powyższe działanie doznaje krzywdy i cierpienia fizycznego, a także psychicznego. Każdą osobę, która stosuje przemoc określamy mianem sprawcy, natomiast osobę wobec, której skierowane są działania przemocy – ofiarą. SZYMON WÓJCIK Fundacja Dzieci Niczyje Przemoc fizyczna wobec dzieci Celem niniejszego artykułu jest przeglądowe przedstawienie złożonego problemu społecznego, jakim jest przemoc fizyczna wobec dzieci. Poruszono w nim problemy definicyjne, aspekty prawne, jak rów- nież różne podejścia do oszacowania skali problemu. dzieci do celów pornograficznych, prostytucji i maltretowanie z różnymi forami przemocy. Przemoc seksualną dzielimy na dwa typy. Pierwszym jest przemoc we-wnątrzrodzinna, w której sprawcą jest członek rodziny lub prawny opiekun. Drugim typem jest przemoc wewnątrzrodzinna, jest to osoba znana dziecku lub nie (Helios i Jedlecka, 2019). Jeżeli szkody poniesione przez dziecko w wyniku agresji w szkole są poważne (np. doszło do pobicia lub kradzieży mienia), masz prawo zgłosić sprawę na policję. Warto też pokazać dziecku numer alarmowy 116 111. Jest to telefon zaufania dla dzieci i młodzieży, który prowadzi Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę. Sobolewska / Interwencje, diagnoza, terapia dzieci - ofiar przemocy seksualnej Uwaga: Wyniki nie sumują się do 100%, gdyż niektóre dzieci były ofiarami kilku form zachowań seksualnych. Tabela 2. Formy zachowań seksualnych wobec ofiar Rodzaj krzywdzenia seksualnego Liczba % Pochwowe stosunki seksualne z dzieckiem 23 30,3 2016). Toksyczność jest rodzajem przemocy niewerbalnej, dającej komunikaty tego, co aktualnie się dzieje. Często jest zapowiedzią rozpoczęcia cyklu przemocy. Ofiara czuje się zagrożona, czeka na wybuch, a nawet w napięciu emocjonalnym może sama spowodować sytuacje konfliktowe (Mazur, 2002). Zwrócono także uwagę na problem sieroctwa społecznego, w tym tzw. eurosieroctwa - jednej ze współczesnych form zaniedbywania dzieci, która potocznie nie jest uważana za przejaw przemocy wobec najbliższych. Place of publishing: Wrocław. Publisher: E-Wydawnictwo. Prawnicza i Ekonomiczna Biblioteka Cyfrowa. w rozmiarach, ani w uwarunkowaniach agresji fizycznej wobec dzieci w obu krajach. Zauważył natomiast, ze tendencja do stosowania kar cielesnych wzrasta w miarę spadku statusu społeczno-ekonomicznego i jest to bardziej widoczne w Anglii niż w USA. Na temat przewidywania przemocy wobec dzieci napisano wiele artykułów (por. Staff 1982; Definicja przemocy rówieśniczej w Ogólnopolskiej diagnozie problemu przemocy wobec dzieci W Ogólnopolskiej diagnozie problemu przemo- 2) przemoc fizyczna ze strony znajomych cy wobec dzieci zastosowano podejście Finkel- rówieśników lub rodzeństwa (Czy kiedy- hora, Turnen i Hamby, a zatem zbadana zo- kolwiek zostałe(a)ś uderzony(a Oamz. Wchodzi prawo, które prędzej czy później będzie dotykało każdego z nas. Od 13 lipca obowiązuje nowelizacja zwiększająca ochronę dzieci przed kwietniu br. prezydent Andrzej Duda podpisał ustawę nowelizującą kodeks karny. Ogólnie mówiąc nowelizacja ta zwiększa ochronę dzieci przed przemocą. Prawo to wejdzie w życie z dniem 13. lipca 2017 r. i przynosi zmiany, które dotyczą każdego także:Nie reagujesz na przemoc wobec dzieci? Grożą Ci 3 lata więzieniaO jakie zmiany chodzi? O czym wszyscy powinniśmy wiedzieć? Oprócz zaostrzenia kar za cały szereg przestępstw przeciw małoletnim, zasadniczą zmianą interesującą bezpośrednio każdego obywatela RP jest to, że od 13. lipca każdy, kto wejdzie w posiadanie wiarygodnej informacji o popełnieniu poważnego przestępstwa lub też o usiłowaniu popełnienia go na szkodę dzieci poniżej 15-tego roku życia, a także osób psychicznie lub fizycznie nieporadnych, jest zobowiązany zawiadomić niezwłocznie prokuraturę lub policję. Brak zawiadomienia, zgodnie ze znowelizowanym art. 240 §1 kk zagrożony jest karą pozbawienia wolności do lat 3. Do tej pory obowiązek zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia takich przestępstw dla ogółu obywateli był obowiązkiem społecznym – bez sankcji karnej. Od 13. lipca jest to obowiązek prawny pod stronach Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę oprócz informacji o znowelizowanych przepisach i sposobach reagowania możemy znaleźć i ściągnąć wzór pisma, ulotkę informacyjną oraz także:Jak rozmawiać z dzieckiem o zagrożeniach związanych z przemocą seksualną?Episkopat też nowelizujeCo oznacza ta ważna zmiana prawna, która spowodowała również nowelizację niektórych zapisów Wytycznych Konferencji Episkopatu Polski dotyczących wstępnego dochodzenia kanonicznego w przypadku oskarżeń duchownych o czyny przeciwko szóstemu przykazaniu Dekalogu z osobą niepełnoletnią poniżej osiemnastego roku życia? Znowelizowane Wytyczne można przeczytać na stronach Centrum Ochrony Dziecka:Jakie czyny wymagają zawiadomienia? Prawnym obowiązkiem zawiadamiania objęto:Ciężki uszczerbek na zdrowiu (art. 156 kk)Zgwałcenie (art. 197 kk ): zbiorowe ( 3 pkt 1); osoby poniżej 15 (§ 3 pkt 2); kazirodcze (§ 3 pkt 3); ze szczególnym okrucieństwem (§ 3 pkt 4)Wykorzystanie seksualne bezradności i/lub niepoczytalności (art. 198 kk)Wykorzystanie seksualne małoletniego poniżej 15 (art. 200 kk)Kiedy o informacji możemy powiedzieć, że jest „wiarygodna”?Gdy istnieje obiektywny dowód popełnionego lub zamierzonego czynu;Gdy treść wiadomości wzbudza przekonanie, że istotnie czyn został wiarygodna nie musi znaczyć, że jest prawdziwa. Na zawiadamiającym nie ciąży obowiązek badania zgodności informacji z prawdą. Tym zajmą się organy ścigania i wymiar jaki sposób należy powiadomić organa ścigania? Można zrobić to osobiście lub też napisać pismo (tutaj wzór) z podaniem odpowiednich danych krzywdzonego dziecka oraz domniemanego które doświadczyło krzywdy wymaga pomocy:Należy udzielić mu wsparcia i pomocy psychologicznej;Trzeba pomóc dziecku przygotować się do uczestniczenia w procedurach także:Zmiana w prawie. By chronić dzieci przed przestępstwami seksualnymi Katalog Katarzyna Grzyb, 2015-07-01RadomPedagogika, ArtykułyFormy i rodzaje przemocy. Przemoc jest zjawiskiem powszechnie spotykanym w życiu każdego człowieka. Najczęściej spotykanym rodzajem przemocy, jest przemoc fizyczna, którą można zdefiniować jako fizyczną przewagę jednej osoby nad drugą w celu wyrządzenia jej fizycznej szkody. O przemocy można mówić wtedy, gdy: 1. Występuje intencja, zamiar krzywdzenia, zranienia drugiej osoby połączona często z wrogością, 2. Osoba poszkodowana jest słabsza od sprawcy przemocy, 3. Ataki powtarzają się i w efekcie przynoszą poszkodowanemu ból i stres; Zatem przemocą należy nazwać każde zachowanie, którego intencją jest świadome wyrządzenie krzywdy drugiemu człowiekowi. Cechą charakterystyczną przemocy jest nierównowaga sił między osobami oraz powtarzalność tego typu zachowań, która powoduje, że tworzą się dwie role: sprawca przemocy i ofiara przemocy. W trakcie trwania przemocy role te utrwalają się i mają negatywny wpływ na dalsze życie człowieka. Istnieją różne formy i rodzaje przemocy. Wyróżniamy przemoc: a) fizyczną - popychanie, kopanie, bicie, niszczenie i chowanie rzeczy, zamykanie w pomieszczeniach, wymuszanie pieniędzy), b) słowną (werbalną)- przezywanie, wyśmiewanie, grożenie, zastraszanie, plotkowanie, namawianie do robienia rzeczy niezgodnych z prawem, c) emocjonalną- manipulowanie, wykluczanie z grupy, okazywanie wrogości, stosowanie obraźliwych gestów oraz mimiki; Przemoc może być stosowana w pojedynkę lub przez grupę, zarówno przez chłopców jak i dziewczęta, a konsekwencje długotrwałej przemocy to: a) niska samoocena, brak poczucia własnej wartości, b) nieśmiałość, izolacja, c) lęki, d) słabe wyniki w nauce, e) bóle somatyczne: bóle głowy, bóle brzucha, f) depresja, g) myśli i próby samobójcze; Istnieją różne rodzaje przemocy: 1 Domowa (przemoc w rodzinie): a) przemoc rodziców wobec dziecka, b) przemoc dziecka lub dzieci wobec rodziców, c) przemoc wobec partnera w związku (męża wobec żony, żony wobec męża), d) przemoc wobec osób starszych w rodzinie, 2 Szkolna (Bulling), 3 Przemoc w środowisku zawodowym (Mobbing), 4 Cyberprzemoc ( przemoc za pomocą mediów, Internetu); Badania populacyjne pokazują, że różnice pomiędzy kobietami a mężczyznami są nieznaczne jeśli chodzi o łagodne formy przemocy, natomiast sprawcami częściej są mężczyźni jeśli chodzi o ataki fizyczne z intencją uszkodzenia ciała (bicie, duszenie, użycie broni). Przemoc stosowana przez mężczyzn jest dużo groźniejsza, ma charakter instrumentalny i służy uzyskaniu totalnej władzy i kontroli nad partnerką. Przemoc ze strony kobiet częściej ma charakter ekspresyjny i jest rozładowaniem negatywnych emocji. Biorąc pod uwagę przejawy przemocy domowej wyróżniamy: 1. Przemoc fizyczną ( popychanie, szarpanie, bicie, rzucanie przedmiotami, wyzywanie, przypalanie, duszenie, kopanie, więzienie, napaść z użyciem broni, plucie, wykręcanie rąk, stwarzanie niebezpiecznych sytuacji stanowiących zagrożenie fizyczne- np.: bardzo szybka jazda samochodem); Przemoc fizyczna to nie tylko przejawy ale przede wszystkim skutki w postaci uszkodzenia ciała i wskazań do konsultacji i leczenia medycznego. 2. Przemoc psychiczną (przymus, groźby, zastraszanie, znęcanie się psychiczne, upokarzanie, poniżanie, obwinianie, manipulowanie poczuciem winy, wyzywanie, wmawianie choroby psychicznej, izolowanie poprzez kontrolowanie kontaktów z innymi osobami, zabranianie korzystania z telefonu, samochodu, zakaz opuszczania domu, oskarżanie o spowodowanie przemocy, zabieranie pieniędzy, manipulowanie uczuciami dzieci, porywanie, sztywne definiowanie ról: mężczyzna/kobieta, niszczenie przedmiotów mających wartość sentymentalną dla ofiary, celowa agresja wobec zwierząt); Przemoc psychiczna występuje często i jest trudna do udowodnienia. Niszczy poczucie własnej wartości i godności, a same ofiary uważają, że jest gorsza i bardziej bolesna od przemocy fizycznej. 3. Przemoc seksualną (gwałt, stosunek analny oraz oralny wbrew woli partnera, filmowanie podczas inicjacji seksualnej, rozbieranie z użyciem siły, pozwoleniem, aby inni patrzyli na akt seksualny, zmuszanie do oglądania pornografii, wprowadzanie przedmiotów do pochwy lub odbytu partnera); Przemoc seksualna jest rozpoznawana rzadziej niż przemoc fizyczna. Polega ona na zmuszaniu osoby do aktywności seksualnej wbrew jej woli, kontynuowaniu jej nawet wtedy, gdy ofiara nie jest w pełni świadoma, bez pytania o zgodę lub gdy obawia się odmówić. Przymus może polegać na bezpośrednim użyciu siły fizycznej ale także poprzez stosowanie gróźb, zastraszania lub emocjonalnego szantażu. Występuje ona wraz z fizycznym i psychicznym znęcaniem się. Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione. Poważnym problemem wśród młodzieży szkolnej jest przemoc rówieśnicza. Zjawisko to jest różnie definiowane oraz nazywane. Stosowane są takie określenia jak dręczenie, nękanie, znęcanie się, agresja rówieśnicza, wiktymizacja rówieśnicza, mobbing, bullying. Gdy narzędziem przemocy są nowoczesne technologie komunikacyjne używane są takie terminy jak cyberprzemoc, cyberbullying czy mobbing elektroniczny albo nękanie internetowe. Przemoc ze strony rówieśników może pozostawiać trwałe ślady w psychice nastolatka. Dlatego młodzi ludzie mający doświadczenia z przemocą rówieśniczą nie mogą pozostać bez pomocy i wsparcia ze strony dorosłych. Czym jest przemoc rówieśnicza? Powszechnie akceptowana definicja sformułowana pod koniec lat 90. ubiegłego wieku przez Dana Olweusa, jednego z pionierów badań nad przemocą rówieśniczą, określa dręczenie (bullying) jako powtarzające się, długotrwałe wrogie zachowania podejmowane z zamiarem wyrządzenia przykrości lub krzywdy osobie, która ze względu na przewagę sprawcy (lub sprawców), nie może się bronić. Przy czym przewaga sprawcy może wynikać nie tylko z większej siły i sprawności fizycznej, ale także z pozycji w grupie rówieśniczej, cech osobowości czy statusu materialnego. Ponadto, zgodnie z tym ujęciem problemu, o dręczeniu można mówić wtedy, gdy osoba doświadczająca tej formy przemocy oraz sprawcy pochodzą z tej samej grupy społecznej, np. z klasy szkolnej. Przemoc rówieśnicza może więc dotyczyć nie tylko sprawców oraz dzieci i nastolatków jej doświadczających, ale także całej społeczności klasowej (bądź innej grupy młodzieżowej), której zachowanie może mieć wpływ na przebieg zdarzeń (np. bierne przyglądanie się aktom przemocy). Jak jednak podkreślają autorzy „Ogólnopolskiej diagnozy problemu przemocy wobec dzieci”, definicja zaproponowana przez Olweusa nie obejmuje takich form agresji, jak pojedyncze, ale bardzo dotkliwe w skutkach, akty przemocy fizycznej, psychicznej oraz seksualnej. Ponadto, koncentruje się na środowisku szkolnym, podczas gdy młodzież doświadcza przemocy rówieśniczej poza szkołą, również w relacjach z rodzeństwem. Przemoc może przybierać różne formy: fizyczną oraz psychiczną (werbalnąi niewerbalną). Przemoc fizyczna to bicie, kopanie, plucie, odbieranie rzeczy czy wyłudzanie pieniędzy, rzucanie przedmiotami itp. Przemoc werbalna (słowna) to wyzywanie, przezywanie, wyśmiewanie, ośmieszanie, grożenie oraz oczernianie, w tym rozpowszechnianie plotek. Z kolei przemoc niewerbalna może polegać na grożeniu gestami, np. pięścią. Przemoc może mieć także charakter bezpośredni lub pośredni, wtedy, gdy sprawca/grupa sprawców włącza lub namawia innych do ataków lub nękania rówieśników, albo rozmyślnego wykluczania wybranych kolegów lub koleżanek z grupy, starając się, by pozostawali na uboczu życia klasy. Badania HBSC wskazują, że najczęstsze formy dręczenia w szkole to przezywanie, odtrącanie i wyłącznie z grupy, lekceważenie oraz rozpowszechnianie fałszywych informacji. Problemy z cyberprzemocą Jak wspomniano, charakterystyczna dla przemocy tradycyjnej jest powtarzalność, intencjonalność, nierównowaga sił oraz to, że sprawca i nastolatek doświadczający przemocy funkcjonują w tej samej grupie rówieśniczej. W przypadku dręczenia z wykorzystaniem Internetu czy telefonii komórkowej pojawiają się natomiast inne kwestie. Tak, jak w przemocy „tradycyjnej”, sprawca lub sprawcy mogą wielokrotnie nękać kolegę czy koleżankę, wysyłając, np. obraźliwe SMS-y. Powtarzalność dręczenia poprzez Internet wynika jednak głównie ze specyfiki nowych technologii komunikacyjnych. Mianowicie to, co znalazło się w Internecie, pozostanie tam prawdopodobnie przez długi czas, można to łatwo znaleźć i skopiować, a ponadto materiały umieszczone w sieci są dostępne dla tzw. niewidzialnej publiczności – trudnej do zidentyfikowania, niekiedy bardzo licznej grupy użytkowników Internetu. Druga kwestia to świadomy zamiar wyrządzenia komuś krzywdy. Bywa bowiem tak, że osoba, wobec której skierowana została agresja, nie czuje się skrzywdzona. Bądź na odwrót, sprawca nie miał złych intencji, choć jego aktywność w sieci sprawiła komuś przykrość. Oczywiście, może tak się zdarzyć również w realnym świecie. Specyfika świata wirtualnego jednak sprzyja „nieświadomemu” krzywdzeniu innych, ponieważ w większości przypadków użytkownik nie widzi reakcji emocjonalnej świadczącej o tym, jak został odebrany poczyniony niego żart czy komentarz. Kolejna różnica pomiędzy przemocą „tradycyjną” a nękaniem w sieci dotyczy przewagi sprawców nad osobą, która doświadcza tej formy agresji. Tu bowiem przewaga może wynikać z cech komunikacji poprzez Internet. Sprawcy przemocy ukryci za swoim „nickiem” mogą mieć poczucie anonimowości – choć jak dowodzą badania większość osób doświadczających nękania internetowego wie lub domyśla się, kto jest sprawcą. Przewaga agresorów jest również efektem niemożności całkowitego usunięcia zamieszczonych w sieci materiałów. Ponadto, sprawcy są niekiedy bardziej zaawansowani w posługiwaniu się nowoczesnymi technologiami od osób doświadczających cyberprzemocy. Co więcej, badania wskazują również, że młodzież doświadczająca przemocy w realnym świecie, np. w klasie szkolnej, równolegle jest atakowana przez tych samych sprawców w sieci. Z drugiej strony, agresja elektroniczna ma miejsce wewnątrz grup, których członkowie znają się wyłącznie online. Warto też wspomnieć o tzw. „hejcie”, czyli mowie nienawiści, z którą może spotkać się każdy, kto publikuje coś w Internecie lub po prostu jest znany. Więcej o problematyce agresji elektronicznej w artykule „Agresja elektroniczna dzieci i młodzieży„. Rozpowszechnienie przemocy Ze względu na różnice w definiowaniu przemocy rówieśniczej, w tym przemocy z wykorzystaniem nowoczesnych technologii, brakuje powszechnie stosowanych narzędzi do pomiaru rozpowszechnienia tych problemów. W konsekwencji trudno jest precyzyjnie określić, ilu nastolatków doświadcza przemocy, a ilu młodych ludzi jest sprawcami przemocy. We wspomnianych badaniach przeprowadzonych w ramach „Ogólnopolskiej diagnozy problemu przemocy wobec dzieci” stwierdzono, że większość nastolatków w wieku 11–17 lat (około 60%) doświadczyła przynajmniej raz w swoim życiu jednej z pięciu form przemocy: napaść zbiorowa ze strony obcych rówieśników, przemoc fizyczna ze strony znajomych rówieśników lub rodzeństwa, znęcanie się przez rówieśników lub rodzeństwo, przemoc psychiczna lub emocjonalna ze strony rówieśników oraz przemoc ze strony chłopaka/dziewczyny. Co trzeci badany nastolatek doświadczył przynajmniej jednej z ww. form przemocy w roku poprzedzającym badanie. Respondenci tych badań najczęściej doświadczyli przemocy fizycznej (41%), oraz przemocy psychicznej (28%). Według relacji uczniów badanych w projekcie HBSC w 2013/2014 roku, około 30% nastolatków w wieku 13–15 lat doświadczało dręczenia przez rówieśników ze szkoły przynajmniej raz w ostatnich dwóch miesiącach przed badaniem. Podobnie, około 30% adolescentów deklarowało aktywny udział w zachowaniach przemocowych wobec innych. Co ciekawe, wraz z wiekiem zwiększa się liczba młodych ludzi będących sprawcą dręczenia, natomiast maleje odsetek osób doświadczający tej formy przemocy. Zdecydowanie częściej doświadczenia związane z przemocą są udziałem chłopców niż dziewcząt. Wiadomo też, iż chłopcy znacznie częściej niż dziewczęta stosują przemoc fizyczną – wdają w bójki, w tym w pojedynki, w których walczą ze sobą całe grupy nastolatków. Co ciekawe, w badaniach polskich stwierdzono także, iż dziewczęta częściej doświadczają przemocy fizycznej ze strony swoich sióstr, zaś chłopcy – ze strony kolegów i znajomych. Wiele badań potwierdza, że dziewczęta częściej doświadczają przemocy psychicznej, emocjonalnej. Jednak sprawcami takiej przemocy częściej są chłopcy. Dane z „Ogólnopolskiej diagnozy problemu przemocy wobec dzieci” wskazują natomiast, że częściej chłopcy doświadczają tej formy przemocy ze strony innych chłopców, zaś dziewczęta ze strony innych dziewcząt. Cyberprzemoc, o której sporo mówi się obecnie w mediach, jest mniej rozpowszechniona niż przemoc „tradycyjna”. Natomiast tego rodzaju przemocy częściej doświadczają dziewczęta. Na przykład, w badaniach HBSC,16% chłopców oraz 22% dziewczątw wieku 15 lat przyznało, że co najmniej raz w życiu doświadczyło cyberprzemocy. Konsekwencje przemocy Przedstawiona powyżej charakterystyka rozmaitych form przemocy nie pozostawia wątpliwości, że doświadczanie przemocy rówieśniczej może prowadzić do bardzo poważnych skutków. Przemoc fizyczna pozostawia widoczne ślady w postaci sińców, zadrapań, niekiedy nawet złamań. O przemocy fizycznej mogą również świadczyć zniszczone ubrania albo uszkodzone przedmioty należące do nastolatka. Przemoc psychiczna, której konsekwencje są trudniejsze do zaobserwowania, może być dla młodego człowieka bardziej dotkliwa i pozostawić urazy natury psychicznej, które nie pozostają bez wpływu na dalsze życie młodego człowieka. Badania wskazują, że młodzież doświadczająca przemocy ma gorsze wyniki w nauce, co jest związane z problemami z koncentracją, częstym opuszczaniem lekcji, a także słabymi więziami z rówieśnikami. Młodzi ludzie doświadczający przemocy nie dysponują bowiem dostatecznymi umiejętnościami w budowaniu tych więzi, wycofują się z kontaktów społecznych, co nasila ich problemy. Przemoc niesie ze sobą szereg konsekwencji dla zdrowia psychicznego człowieka. Dzieci i młodzież doświadczająca przemocy cechuje niska samoocena oraz poczucie beznadziei. Ofiary przemocy przeżywają wiele silnych i trudnych emocji, takich jak: smutek, gniew, upokorzenie, zranienie, osamotnienie, zagubienie. Doświadczanie długotrwałego lub silnego stresu, zdenerwowania czy lęku, może sprzyjać podejmowaniu zachowań agresywnych wobec samego siebie lub innych. Długotrwałe doświadczanie przemocy może przyczyniać się do zaburzeń lękowych oraz rozwoju depresji, zaś w skrajnych przypadkach może prowadzić do samobójstwa. Co więcej, przemoc odbija się także na zdrowiu somatycznym, zwiększa bowiem ryzyko takich problemów zdrowotnych, jak np. przeziębienia. Bardziej szczegółowe informacje można znaleźć w artykule Michaela Walrave oraz Vannesa Hermana. Sprawcy przemocy także ponoszą konsekwencje podejmowanych przez siebie zachowań – bycie sprawcą przemocy rówieśniczej zwiększa bowiem ryzyko wejścia na drogę przestępczą w przyszłości. Co więcej, badania HBSC wskazują, że większe nasilenie takich dolegliwości, jak: zdenerwowanie, rozdrażnienie, zły humor, przygnębienie i trudności w zasypianiu jest większe w przypadku nastolatków doświadczających przemocy i będących sprawcami przemocy, niż wśród uczniów, którzy w ostatnim czasie nie zetknęli się z przemocą rówieśniczą. Każdy z nas powinien wiedzieć, jak objawia się przemoc wobec dzieci. Dziecko może czuć się zbyt zawstydzone, winne lub zastraszone, by samo opowiedziało o tym, co je osób ma kontakt z dzieckiem w ciągu dnia i tygodnia. Rodzice nie są w stanie zapanować nad tym, co dzieje się z maluchem w każdej sekundzie każdego dnia, jeśli nie są z nim przez cały czas. Tym samym przemoc wobec dzieci staje się realnym wierzą, że ich dziecko będzie bezpieczne pod opieką osób, które się nim nie zawsze tak jest, a dziecko może stać się ofiarą przemocy. Czy istnieje sposób, by zauważyć, że dziecko jest wykorzystywane? Jakie są charakterystyczne oznaki przemocy wobec dzieci?Przemoc wobec dzieci – oznaki i objawyDziecko, które jest ofiarą przemocy, może odczuwać poczucie winy, wstydzić się lub być zdezorientowane. Może bać się mówić o sprawcy przemocy, zwłaszcza jeśli jest to jego rodzic, krewny lub przyjaciel może nawet okazywać strach przed rodzicami, opiekunami lub przyjaciółmi zauważyć przemoc wobec dzieci, należy zwracać uwagę na takie zachowania, jak: Brak zainteresowania przyjaciółmi lub dotychczasowymi zajęciami. Zmiany w zachowaniu, agresja lub wrogość. Występują wybuchy złości i nadaktywność. Zmiany w osiągnięciach w szkole. Widoczne objawy depresji, niepewności lub nowe lęki. Nagła utrata pewności siebie. Brak kontroli nad dzieckiem. Częsta nieobecność w szkole. Odmawianie jazdy autobusem do szkoły. Niechęć do opuszczania szkoły ze względu na brak chęci do powrotu do domu. Próby ucieczki z domu. Buntownicze zachowanie. Próby samobójcze. Podane oznaki to sygnały ostrzegawcze. Dokładne objawy zależą od rodzaju przemocy, której doznaje że obecność niektórych objawów nie musi oznaczać, że dziecko jest na pewno ofiarą przemocy fizycznejW przypadku przemocy fizycznej możesz zauważyć wyraźnie znaki na ciele dziecka. Oto kilka objawów: Trudne do wytłumaczenia urazy, takie jak siniaki, zwichnięcia lub oparzenia. Urazy, których dziecko nie jest w stanie sensownie wytłumaczyć. Nieleczone problemy stomatologiczne i medyczne. Oznaki wykorzystywania seksualnegoMożesz mieć problem z rozpoznaniem wykorzystywania seksualnego, bo sprawca przemocy zazwyczaj jest w stanie doskonale się ukryć. Wywołuje w dziecku poczucie winy, a czasem może je są pewne oznaki, które wskazują na wykorzystywanie seksualne. Oto one: Niestosowne zachowania seksualne lub wiedza nieadekwatna do wieku. Choroby przenoszone drogą płciową. Krew na bieliźnie. Problemy z chodzeniem i siedzeniem. Ból w okolicy narządów płciowych. Inne przypadki wykorzystywania seksualnego dzieci w okolicy zamieszkania. Oznaki przemocy emocjonalnejPrzemoc emocjonalna wywołuje duże szkody w psychice dziecka. Chociaż ten typ przemocy trudno jest udowodnić, niektóre zachowania mogą na nią wskazywać. Na przykład: Opóźniony rozwój emocjonalny bądź jego zaburzenia. Utrata pewności siebie lub brak wiary w siebie. Izolacja społeczna. Brak zainteresowania i entuzjazmu. Depresja. Częste bóle głowy lub brzucha, które nie mają przyczyny medycznej. Próby uniknięcia niektórych sytuacji, na przykład odmowa chodzenia do szkoły lub jeżdżenia szkolnym busem. Desperackie poszukiwanie czułości. Zmiany w wynikach w szkole lub nagła utrata zainteresowania szkołą. Utrata wcześniej nabytych umiejętności. Oznaki zaniedbania lub braku dostatecznej opiekiPrzemoc wobec dzieci może również przybierać formę zaniedbania. Dochodzi do niego, gdy dziecko nie otrzymuje wystarczającej ilości uwagi i opieki od rodziców lub opiekunów. Oznaki, które wskazują na zaniedbanie, to: Powolne rośnięcie i przybieranie wagi. Zła higiena osobista. Brak ubrań lub rzeczy, które zaspokajają potrzeby fizyczne dziecka. Zabieranie jedzenia lub pieniędzy bez pozwolenia. Jedzenie dużej ilości jedzenia na raz lub chowanie jedzenia na później. Częsta nieobecność w szkole. Brak odpowiedniej opieki medycznej i stomatologicznej. Niepoprawne zmiany emocjonalne. Obojętność. Zachowanie rodzicówCzasem samo zachowanie rodziców może wskazywać na to, że znęcają się nad dzieckiem. Oto niepokojące objawy: Niewielkie zainteresowanie dzieckiem lub jego brak. Brak umiejętności rozpoznania fizycznego lub emocjonalnego cierpienia u własnego dziecka. Zaprzeczanie temu, że pojawiają się problemy w domu lub w szkole. Rodzice mogą za nie winić dziecko. Ciągłe ubliżanie i krytykowanie dziecka. Używanie nacechowanych negatywnie zwrotów i słów do opisania dziecka. Pragnienie pozyskania uwagi dziecka i zazdrość, gdy otrzymują ją inni członkowie rodziny. Stosowanie surowej dyscypliny fizycznej lub prośby o jej stosownie skierowane do opiekunów i nauczycieli. Nadmierne wymagania dotyczące osiągnięć fizycznych lub akademickich. Ograniczanie kontaktu dziecka z innymi osobami. Sprzeczne lub bezsensowne tłumaczenia sposobu, w jaki dziecko doznało urazu. To może Cię zainteresować ...